Bu çalışmanın amacı ülkemizde fkri hakları düzenleyen mevzuatın tarihçesini ve gelişimini ortaya koymaktır. Çalışmada özellikle Türkiye’nin niçin “5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu’nu” kabul etmekte ve “Edebiyat ve Sanat Eserlerinin Korunmasına Dair Bern Sözleşmesi’ne” taraf olmakta uzun yıllar geciktiği, bu mevzuatın hangi hukukî ve siyasî gelişmeler üzerine kabul edildiği incelenecektir.
Kısaca açıklamak gerekirse, anılan düzenlemelerin yürürlüğe girdiği 1 Ocak 1952 tarihinden önce Türkiye, eser sahiplerinin menfaati ile toplumun menfaati arasında bir denge kurma arayışındaydı. Osmanlı’nın son dönemlerinden beri devam eden bu arayış, bir yandan eser üzerindeki fkrî haklarının korunması yoluyla eser sahiplerini teşvik etme amacı güderken, diğer yandan özellikle yabancı dilden yapılacak çevirilerin toplum menfaatine olduğundan hareketle çeviri serbestisini savunuyordu. Türkiye’nin Bern Sözleşmesi’ne taraf olması ve buna uygun yeni bir kanun  azırlanmasıyla birlikte, bu menfaat grupları arasından eser sahiplerine
öncelik verildiği görülmektedir. Türkiye’nin bu tercihinin arkasında özellikle iki kişinin çalışmaları önemli yer tutmaktadır. Bunlardan biri Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu’nu kaleme almış olan Ord. Prof. Dr. Ernst Hirsch, diğeri ise ülkemizin önemli yazarlarından Prof. Halide Edip Adıvar’dır. Bu nedenle açıklamalarımızda bu iki ismin katkıları odağa alınmıştır. Ülkemizdeki mevzuatın geçen yüzyılda geçirdiği  eğişimin incelenmesinin eserler üzerindeki hakların gelecek yüzyılına da ışık tutacağı  kanaatindeyiz. 

Anahtar Kelimeler: Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu, Hakk-ı Telif Kanunu, Bern Sözleşmesi, Ernst Hirsch, Halide Edip Adıvar.