This study aimed to examine the involvement of fathers with 3-6 year old children with sensory problems in their children's lives and their relationships with their children. The study is conducted as a good research and is presented with 65 fathers selected by the snowball handling method. "Demographic Information Form", "Father Participation Scale" and "Parent Child Relationship Scale (Father Form)" were used in the research. According to the information obtained in the research, it was revealed that the age of the child and the father, the father's nutrition level and the special intensive child periods in the family have an impact on the father-child relationship. It has been observed that firstborn and only child children are cared for more closely by their fathers, depending on their birth order and diseases, and that there is a more harmonious relationship, especially between sons and fathers. In terms of the type of disability, it emerged that fathers with children diagnosed with learning disabilities or autism were more engaged in their basic intermittent care and life. In addition, the study showed that the mother's age is an important factor in the father-child relationship. Suggestions are presented to the family of findings obtained from the research, to them, to policies and to researchers.
Bu çalışmada, duyusal problem yaşayan 3-6 yaş grubundaki çocukları olan babaların çocuklarının hayatlarına olan katılımının ve çocuklarıyla olan ilişkilerinin incelenmesi amaçlanmıştır. Betimsel bir araştırma olarak yürütülüp kartopu örnekleme yöntemiyle seçilen 65 baba ile çalışılmıştır. Araştırmada “Demografik Bilgi Formu”, “Baba Katılım Ölçeği” ve “Ebeveyn Çocuk İlişki Ölçeği (Baba Formu)” kullanılmıştır. Araştırmada elde edilen verilere göre, çocuğun ve babanın yaşının, babanın öğrenim düzeyi ve ailedeki özel gereksinimli çocuk sayısının baba çocuk ilişkisi üzerinde etkili olduğu bulunmuştur. Doğum sırasına göre bakıldığındaysa ilk doğan ve tek çocuk olan çocukların babaları tarafından daha yakından ilgilenildiği, özellikle erkek çocuklarla babalar arasında daha uyumlu bir ilişki olduğu görülmüştür. Engel türü açısından öğrenme güçlüğü veya otizm tanılı çocuğu olan babaların çocuklarının temel bakımları ve hayatlarıyla daha meşgul oldukları ortaya konmuştur. Ayrıca çalışma baba çocuk ilişkisinde anne yaşının da önemli bir faktör olduğunu göstermiştir. Araştırmadan elde edilen bulgular ışığında ebeveynlere, uzmanlara, politika üreticilerine ve araştırmacılara öneriler sunulmuştur.
