Ebu’l-Velîd el-Bâcî (öl. 474/1081), Mâlikî mezhebinin Endülüs’teki önde gelen temsilcilerindendir. Özellikle İḥkāmu'l-fuṣūl fī aḥkāmi’l-uṣūl adlı eseri, Mâlikî mezhebinin usûle dair görüşleri açısından elimizde bulunan önemli eserlerdendir. Bâcî’nin usûl alanındaki eserleri, fıkıh usûlü alanında dönüm noktası olarak değerlendirilmekte ve Mâlikî usûlüne dair telîfâtın yayılmasını sağladığı kabul edilmektedir. Bâcî, usûl eserlerinde icmâ‘a dair hemen her meseleye değinmiştir. Görüşlerini beyan ederken daha çok karşıt görüş sahiplerinin argümanları üzerinden açıklamalar geliştirmiş olması dikkat çekmektedir. Bâkillânî (öl. 403/1013) ve Şîrâzî (öl. 476/1083) gibi âlimlerle zaman zaman aynı görüşte olduğu, farklı görüşte olduğunda da bunu aktarmaktan çekinmediği görülmektedir. Bâcî’nin Mâlikî mezhebi özelinde icmâ‘-ı ehl-i Medine konusuna dair getirdiği açıklamalar önemlidir. O, bu konuda nakil ve akıl cihetinden bir ayrıma gitmekte ve naklî konularda Medine ehline/halkına ayrıca ihtimam gösterilmesini, bu nakillerin tevâtür derecesinde oldukları gerekçesiyle açıklamaktadır. Akıl cihetiyle bilinecek meselelerde ise İmam Mâlik (öl. 179/795) açısından da Medine ile diğer bölgelerin ehilleri arasında bir fark olmadığına dikkat çekmektedir. Bâcî, doğrudan bir mezhep taassubu gütmemekle beraber, Mâlikî mezhebine yöneltilen itiraz ve ithamlara da cevaplar vermektedir.
Abū al-Walīd al-Bājī is one of the prominent representatives of Mālikī scholar in Andalusia. His work, particularly Iḥkām al-fuṣūl fī aḥkām al-uṣūl, is considered a significant source for the principles of Mālikī jurisprudence. al-Bājī’s contributions in the field of jurisprudential methodology are regarded as a turning point, and his works are acknowledged for facilitating the dissemination of Mālikī jurisprudential studies. al-Bājī has expressed his views on almost every topic related to consensus (al-ijmā‘) in the literature of procedural works. It is noteworthy that he primarily developed explanations based on the arguments of opposing views when expressing his opinions. It can be observed that he occasionally shared similar views with scholars like al-Bāqillānī and al-Shīrāzī, and did not hesitate to convey his disagreements when they occurred. al-Bājī’s explanations regarding the al-ijmā‘ ahl al-Madina (consensus of the people of Madina), especially in the context of the Mālikī school, are particularly important. He makes a distinction between naql (transmission) and ‘aql (reasoning) in this regard, emphasizing that special attention is given to the people of Madina in matters transmitted through the narrations (naql) due to their widespread transmission. On matters known through reason (‘aql), he points out that there is no difference between the scholars of Madina and those of other regions from the perspective of Imām Mālik. While al-Bājī does not adhere to sectarian bias, he provides responses to objections and accusations directed at the Mālikī school.