Akademik Veri Yönetim Sistemi
Tezin Türü: Tıpta Uzmanlık
Tezin Yürütüldüğü Kurum: Ankara Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Türkiye
Tezin Onay Tarihi: 2011
Tezin Dili: Türkçe
Öğrenci: REYHAN CALAYOĞLU
Danışman: ŞEHSUVAR ERTÜRK
Özet:Demir eksikliği hemodiyaliz hastalarında anemi tedavisini güçleştiren en önemli faktör olmakla birlikte, henüz ideal demir tedavisi belirlenememiştir. Bu prospektif çalışmada hemodiyaliz ünitemizde uygulanan demir tedavisi politikasında değişiklik yapılarak, demir dozlarının artırılmasının etkinlik ve güvenilirliğinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Hemodiyaliz ünitemizde en az 3 aydır hemodiyaliz programında olan ve KDOQI kılavuzuna göre tedavi uygulanmakta olup, ferritin <1200 ng/mL ve TSAT <%50 olan hastalar çalışmaya alındı. Demir ve EPO tedavileri, birbirinden habersiz farklı iki ekip tarafından ayda bir ayarlandı. Her 3 ayda bir ferritin TSAT ve PTH düzeyleri ölçüldü. Hastaların demir dozları ilk 2 ay bazale göre %25 artırıldı, daha sonra tekrar bazale düşürüldü. Artan demir dozu ile 2 ayda ferritin ve TSAT düzeyleri anlamlı arttı (p<0.001, p=0.001). Ortalama Hb bazalde 11.1 ± 1.7 g/dL iken, çalışmanın sonunda 11.6 ± 1.4 olarak saptandı (p=0.063). Eritropoetin dozu 5238 IU/haftadan 3115'e geriledi (p<0.001). Demir dozunun artırılması eritropoetin kullanımını ve dozunu %40 oranda, anlamlı olarak azalttı. Bazalde EPO alan hasta yüzdesi %79 iken 6.ayda %59'a geriledi (p=0.027). İki ay sonunda demir dozu bazale dönmesine rağmen Hb ve EPO düzeyleri stabil seyretti. İnfeksiyon ve hospitalizasyon sıklığında artış olmadı. Hemodiyaliz hastalarında IV demir dozunda kısa süreli artış EPO dozunda anlamlı azalmaya neden oldu. Bu bulguların uzun dönem sonuçlarını daha geniş kapsamlı çalışmalarla değerlendirmek gerekmektedir. Abstract Iron deficiency is the most important factor complicating anaemia management in haemodialysis (HD) patients. However, there is still considerable debate on the optimal dose of iron. In this prospective study, we aimed to evaluate the efficacy and safety of increasing dose of intravenous (IV) iron by modifying iron treatment policy in our Hemodialysis Unit. All stable patients in our unit, who were under maintenance HD treatment for at least 3 months and managed according to KDOQI guidelines, were eligible for this 6-months prospective study. Patients having a ferritin level of >1200 ng/ml and/or a transferrin saturation (TSAT) of >50% were excluded. Dose of erythropoiesis stimulating agent (ESA) was adjusted monthly by a different team blinded to IV iron dose adjustments. Ferritin, TSAT and parathyroid hormone levels were measured every three months. Dose of iron was increased 25% for the first two months and then tapered gradually to the basal level. Increasing iron dose for only two months resulted in significant increases in both ferritin and TSAT levels (p<0.001 and p=0.001, respectively). Haemoglobin level increased from 11.1±1.7 g/dL at the baseline to 11.6±1.4 g/dL at the end of the study (p=0.063). ESA dose decreased from 5238 UI/week to 3115 UI/week (p<0.001). Iron dose increase reduced the dose and usage of ESA 40%. Percentage of the patients administrated an ESA was 79% at the baseline, while 59% at the end of the study (p=0.027). Although dose of iron was decreased to baseline level after the second month, both haemoglobin level and ESA dose remained stable until the end of the study. There was no increase in the frequency of infection or hospitalisation throughout the study period. This prospective single centre study demonstrates that an increase in IV iron dose for a relatively short period leads to a significant reduction in ESA need in stable maintenance HD patients. Studies on the long term consequences of these findings are warranted.