Akademik Veri Yönetim Sistemi
Tezin Türü: Yüksek Lisans
Tezin Yürütüldüğü Kurum: Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Türkiye
Tezin Onay Tarihi: 2020
Tezin Dili: İngilizce
Öğrenci: SEDA BAHAR PANCAROĞLU
Danışman: UFUK EGE UYGUR
Özet:Neo-Viktoryacılık, ondokuzuncu yüzyıla eleştirel bir bakış açısıyla geriye dönük bir bakış açısı benimseyen, hızla büyüyen bir alandır. Bununla birlikte, sömürgecilik sonrası neo-Viktoryen romanlarındaki anlatı uygulamaları henüz çok az dikkat çekmiştir. Bu çalışmanın amacı, postkolonyal yazarlar arasında Neo-Viktorya dönemi yeniden yazma eğilimini açımlamak ve bu kültürel prodüksiyonların alternatif arşivlere ulaşma ve sömürge tarihlerini kurtarma yollarını araştırmaktır. Narratolojiyi bir araştırma yöntemi olarak kullanan bu çalışma, Viktorya döneminin bu tür tarafından hedeflenme amacını ortaya çıkarmaya çalışacaktır. Bu tez ilk olarak Neo-Viktoryacılığı hem kültürel bir olgu hem de edebi bir tür olarak araştırmaktadır. Daha sonra, postkolonyal eğilimlerin bu türe nasıl uyduğunu araştırır. Bu, Viktorya dönemi kanonlarının Neo-Viktorya dönemi yeniden icatlarının yakından incelenmesi ile yapılacaktır: Jean Rhys'in Geniş Sargasso Denizi, Peter Carey tarafından Jack Maggs ve Victoria seleflerine karşı anlatım görevi gören Caryl Phillips tarafından Kayıp Çocuk. Bu çalışmada seçilen yazarlar, okuyucuya anlatımsal melezlik açısından çokluk ve parçalanma hissi sağlamak için çok sayıda anlatı tekniği (farklı sesler, farklı odaklama seviyeleri ve gömülü metinler) kullanmaktadır. Bu tez, anlatı tekniklerinin çokluğu ile bu üç romanın sömürgeci mekanizmaları ortaya çıkardığını, emperyal ideolojiyi yeniden yapılandırdığını ve alternatif söylemler sunduğunu iddia etmektedir. Çalışma belirtilen romanlar aracılığıyla postkolonyal neo-Viktoryen yeniden yazımın gelişimini izleyerek, anlatı çeşitliliğinin ve kimlik ve kültürel hafıza ile ilgili politik ve ideolojik kaygıların nasıl geliştiğini ortaya çıkaracaktır. Neo-Victorianism is a rapidly growing field that adopts a retrospective gaze to the nineteenth century with a critical perspective. However, the narratorial applications in postcolonial neo-Victorian novels as a question has as yet received little critical attention. The objective of this study is to inquire about the tendency of Neo-Victorian rewriting among postcolonial authors and explore the ways in which these cultural productions may attain alternative archives and establish recovery to colonial histories. Using narratology as a method of investigation, this study will try to unveil the purpose of targetting the Victorian era by this genre. This thesis first explores the Neo-Victorianism as both a cultural phenomenon and a literary genre. Then, it further investigates how postcolonial tendencies fit into this genre. This will be done with a close examination of the Neo-Victorian reinventions of Victorian canons: Wide Sargasso Sea by Jean Rhys, Jack Maggs by Peter Carey, and The Lost Child by Caryl Phillips, which serve as counter-narratives to their Victorian predecessors. The selected authors in this study use a multiplicity of narrative techniques to provide the reader with a sense of plurality and fragmentation in terms of narratorial hybridity. This thesis contends that these three novels with their multiplicity of narrative techniques reveal colonialist mechanisms, reconstruct the imperial ideology, and provide alternative discourses. By tracing the development of postcolonial neo-Victorian rewriting through the selected novels, the study will reveal how narrative variety and the political and ideological anxieties regarding identity and cultural memory have evolved.